Lato...

Troszkę zaniedbałam blog. Brak czasu niestety.
Po pierwsze są już zwycięzcy konkursu, którzy wygrali moją powieść "Coraz mniej olśnień" na stronie magazynu Obsesje. Gratuluję!

Na blogu Mariki pierwszy odcinek moich fascynacji literackich :-) Czyli książki dzieciństwa :-)

http://papierowymotyl.blogspot.com/2013/07/dziecinstwo-z-ksiazkami.html?spref=fb

Ponadto zapraszam do czytania artykułu Ani Grzyb na mój temat na portalu dla Lejdis.pl: 

http://dlalejdis.pl/artykuly/albena_grabowska_grzyb_lekarka_ktora_pisze_ksiazki

Po 25 latach wsiadłam na koń... I okazało się, że jadę. Koń jaki jest nie bardzo widać, bo córka celowała komórką we mnie, a nie w konia...coś tam jednak można dostrzec ;-)

I jeszcze jedno moje zdjęcie, wakacyjne...

Byłam też na koncercie. Piosenka z ostatniej płyty. Pięknie wykonana na koncercie. Leonard Cohen -Amen.

 

Zapraszam też do zapoznania się z twórczością Leonarda Cohena, w książce zatytułowanej "Księga tęsknoty", z przekładem Daniela Wyszogrodzkiego. Polecam! 

Pozdrawiam serdecznie i udanych wakacji!

piękna recenzja, dziękuję :)

Cieszy mnie niezwykle, kiedy czytelnik jedzie do Bułgarii i dzieli się potem ze mną swoimi przeżyciami. A, jeśli Orfeusz jest przydatny w jakimkolwiek stopniu podczas pobytu w Bułgarii, to tym bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że warto było napisać tę książkę. 

Mimo, że Orfeusz ukazał się nieco ponad dwa lata temu, wciąż jest lekturą podróżników wybierających ten wspaniały kraj na spędzenie urlopu. 

Oto recenzja, jaką dopiero co otrzymałam, dziękuję:

Właściwie trudno zdecydować, do jakiego gatunku należałoby zaliczyć książkę Ałbeny Grabowskiej-Grzyb „Tam, gdzie urodził się Orfeusz. Bułgaria, jakiej nie znacie” (Świat Książki 2011). Jest to po trosze pamiętnik, wiele tu bowiem wspomnień z dzieciństwa autorki, ale i relacji z dzisiejszych spotkań z ludźmi w jej rodzinnych stronach. Rodzina autorki ze strony matki pochodzi z leżącej w Rodopach miejscowości Czepełare, w której autorka spędzała w dzieciństwie każde wakacje. Po trosze przewodnik turystyczny, bo znajduje się tu wiele informacji geograficznych i praktycznych porad, użytecznych dla kogoś, kto chciałby udać się w wędrówkę po Rodopach (zarówno po górach, jak i leżących pomiędzy nimi miejscowościach). Nie brakuje w niej również wtrętów kulinarnych, choć „wtrętów” to może złe słowo, bo rodopskie jedzenie (wraz z winem) zyskuje w tej książce rangę osobnego bohatera. Właściwie nie ma tu spotkań, którym nie towarzyszyłoby jedzenie i nie ma tu potraw, choćby najdrobniejszych przekąsek, które nie wiązałyby się ze spotkaniem. Znaczną część książki, zwłaszcza w końcowych partiach, wypełniają informacje historyczne, zbliżając ją do podręcznika historii (jako osobny dodatek na końcu zostało umieszczone zwięzłe kalendarium historii Traków i Bułgarów). Do tego dochodzą wątki właściwe dla powieści historycznej, związane zwłaszcza z postacią Orfeusza - próba ukazania go jako postaci na poły historycznej. Na końcu zostało także zamieszczonych kilkanaście przepisów kulinarnych, co nasuwa skojarzenia z poradnikiem kulinarnym.  

            Gdybym miał natomiast odpowiedzieć na pytanie, o czym jest przede wszystkim ta książka, to stwierdziłbym, że o ludziach, mieszkańcach Rodopów. Autorce udała się rzecz niełatwa, niezależnie bowiem od dokonanego z gruntowną znajomością rzeczy przedstawienia zwyczajów, kultury i typowych zachowań mieszkańców, nie zatrzymała się na poziomie, by tak rzec, wyłącznie etnograficznym, lecz potrafiła odsłonić bogactwo subtelnych motywacji, które kryją się za ludzkimi zachowaniami. To może daleko idące skojarzenie, ale odebrałem tę książkę jak swego rodzaju praktyczną ilustrację zasadniczych wątków „filozofii dramatu” Józefa Tischnera: motyw spotkania, relacja dialogiczna, obecność drugiego człowieka, która staje się dla mnie zobowiązaniem, wspaniałomyślność. Ot, choćby postać uczinajki, która zawsze przychodzi z podarunkiem, ale sama niczego przyjąć nie chce i nigdy nie chce sprawiać kłopotu. Jeżeli udaje się czasem wymusić na niej przyjęcie podarunku lub jakiejś przysługi, to tylko na zasadzie „szantażu” poważnymi argumentami, najczęściej natury religijnej, odnoszącymi się zwłaszcza do bliskich zmarłych. Bystre są obserwacje autorki na temat związku religii z codzienną obyczajowością. Dzięki nim uświadamiamy sobie, że za wieloma pięknymi zachowaniami stoi właśnie tradycja religijna, czasem przemieszana z ludową zabobonnością. Autorka dobrze rozumie, zarówno obrzędowość, jak i teologię prawosławną i potrafi przejrzyście wyjaśnić związane z nimi zjawiska. Za cenną uważam jej erudycyjną dygresję na temat różnic doktrynalnych pomiędzy chrześcijaństwem prawosławnym a rzymskokatolickim. Takich erudycyjnych dygresji, na różne tematy, jest w książce więcej, co z całą pewnością należy uznać za jej atut. Napotykamy tu liczne odwołania do historyków starożytnych: Tukidydesa, Herodota i Strabona, cytaty z Wergiliusza, odwołania do postaci z mitologii greckiej i rzymskiej, i tak dalej.

            Chciałbym jednak zwrócić uwagę na pewien niedostatek, który moim zdaniem stanowi brak indeksu osób i nazw miejscowych. Ponieważ książka liczy ponad 300 stron, to w chwili, gdy pragniemy wrócić do opisu jakiejś miejscowości lub odświeżyć sobie informacje o jakiejś postaci historycznej, o której czytaliśmy kilkadziesiąt stron wcześniej, trochę czasu zajmie, zanim odnajdziemy stosowne miejsce. Innym mankamentem jest, o czym wspominają już recenzje zamieszczone na blogu autorki, brak jakiejkolwiek konkluzji. Oczekiwalibyśmy jednak od autorki jakiegoś podsumowania, w którym dobitniej podkreśliłaby, co chciała czytelnikowi przede wszystkim przekazać, co dla niej samej jest na stronach tej książki szczególnie ważne. Pewne uwagi na ten temat poczyniła autorka we wstępie (s. 8).

            Warto jeszcze wspomnieć o stronie formalnej omawianej lektury. Podoba mi się proza Ałbeny Grabowskiej-Grzyb. To kawałek dobrej współczesnej, bezpretensjonalnej prozy polskiej. Autorka pisze na ogół zdaniami zwięzłymi, przejrzystymi, jej proza ma ładny rytm. Aż by się chciało usłyszeć ten tekst w wersji czytanej, w interpretacji jakiegoś wrażliwego na słowo aktora. Bardzo trafne są także wybory onomastyczne autorki. Sprawa nie była zapewne prosta, bo wiele nazw własnych, czy to miejscowych, czy to osobowych, dotyczących Rodopów, nie ma w polszczyźnie utrwalonego statusu (może poza literaturą fachową). Możliwe, że niektóre zostały spolszczone po raz pierwszy dopiero przez autorkę. Jeśli tak, to zostało to dokonane w zgodzie z normami języka polskiego. Nic tu nie razi. Ja na przykład pierwszy raz spotkałem się z formą „Rodopczanie” na oznaczenie mieszkańców Rodopów. Podoba mi się ten wyraz.

            Natomiast niekiedy przy lekturze pewną trudność sprawiało mi zorientowanie się, czy chodzi o nazwą własną, czy wyraz pospolity. Mam na myśli przede wszystkim wplecione w narrację wyrazy bułgarskie, będące nazwami pokrewieństwa. Chodzi mi zwłaszcza o wzmiankowaną już wyżej uczinajkę. Z jednego z początkowych rozdziałów, zatytułowanego zresztą „Uczinajka” (gdzie zostaje też wyjaśnione, kogo ten wyraz oznacza w relacji pokrewieństwa), wynikałoby, że później cały czas mowa o jednej i tej samej postaci. Z kolei zapis na dalszych stronach małą literą, do tego raz kursywą, raz antykwą (jaki tu jest klucz?), zasiewa wątpliwości. Wyraz uczinajka nie znalazł się też w końcowym słowniczku wyrazów bułgarskich, użytych w narracji, bardzo przydatnym, dodajmy, dla czytelnika. I może jeszcze jedna drobna uwaga. Z punktu widzenia poprawności językowej w końcowym zestawieniu przepisów „Bułgarskie różności kulinarne” nie podoba mi się forma „bakłażan”, użyta w funkcji biernika: „Bakłażan upiec na blasze lub w piekarniku” (przepis na kiopołu s. 329). Chętniej widziałbym tu „bakłażana”.

            Myślę, że książka Ałbeny Grabowskiej-Grzyb jest, gdyby ją opisać tylko jednym przymiotnikiem, ważna. Przede wszystkim ze względu na sposób przedstawienia relacji międzyludzkich. Nawet gdyby ktoś nie słyszał o Bułgarii i Rodopach, ani nie interesowałby się tym rejonem świata, to jednak natrafiając na opisy spotkań, wymiany podarunków, biesiad, zawarte w tej książce, i dowiadując się, jak bogata tradycja za nimi stoi, powinien mieć odczucie, że dotyka czegoś co, jest jakoś wspólne ludzkiemu doświadczeniu, w każdej chyba kulturze. Książka ta, jak podkreśliłem na początku, mówi o Bułgarii w sposób szeroki, wykraczający tematycznie poza  typowy pamiętnik z podróży, czy przewodnik. Dobrze się więc stało, że historia Rodopów, ale i całej Bułgarii, została tu ukazana w kontekście pięćsetletniej okupacji tureckiej, przybierającej nieraz bardzo brutalne formy. Dla Bułgarów to ważna sprawa. Ale i człowieka z zewnątrz powinno zastanawiać, jak to było możliwe, że stosunkowo niewielki liczebnie naród był w stanie przez tak długi czas represji ze strony potężniejszego sąsiada zachować własną tożsamość, kulturę i język? Książka z pewnością pomaga nam w znalezieniu odpowiedzi na to pytanie.

            Wracając zaś do poziomu stosunków międzyludzkich, zastanawiałem się, jak zareagowaliby owi bułgarscy bohaterowie książki, sąsiedzi i bliscy autorki, gdyby została ona przetłumaczona na język bułgarski? Czy uznaliby, że pisze o nich trochę z pozycji protekcjonalnych, czy przeciwnie, że przede wszystkim odsłania przed światem piękno i wartość ich życia? Pewnie jest to gdzieniegdzie ze strony autorki chodzenie po linie, jeśli chodzi sposób przedstawienia swojego i zarazem już nie całkiem swojego świata, bo siłą rzeczy przyjmuje ona pozycję obserwatora zewnętrznego. Z drugiej strony w jednym z wywiadów ktoś postawił zarzut Ałbenie Grabowskiej-Grzyb, że nieco idealizuje świat, który opisuje. Na co autorka przekonująco odpowiada, że opisuje w znacznej mierze świat swojego dzieciństwa, co w naturalny sposób wiąże się z pewną idealizacją (cytuję z pamięci). Ja wolałbym w tym miejscu jednak inne słowo, ważne w filozofii Tischnera: wspaniałomyślność. Autorka wyłuskuje to, co wspaniałomyślne ze swoich wspomnień i obecnych obserwacji Rodopczan, bo sama, pisząc o nich, przyjmuje wobec nich postawę nacechowaną wspaniałomyślnością - warunek sine qua non, jeśli chce się dogłębnie wejść w kulturę i świat drugiego.

Michał Rzepiela

Konkurs z Olśnieniami, moje opowiadanie i wywiad ze mną...

Dzieje się u mnie, dzieje... Kolejny konkurs z moją książką do wygrania: http://magazynobsesje.pl/konkurs-z-albena-grabowska-grzyb/. Można zdobyć jeden z dwóch egzemplarzy "Coraz mniej olśnień", powieści mojego autorstwa.

Będą oczywiście z autografem, wystarczy podać odpowiedź na pytanie:     
Dlaczego ta książka powinna trafić właśnie do Ciebie? Odpowiedz na pytanie w maksymalnie 20 zdaniach.

Konkurs trwa pod podanym linkiem do 30 lipca, więc czasu na przemyślenia i ciekawą, niebanalną odpowiedź jest sporo :)
Ponadto Magazyn Obsesje opublikował moje opowiadanie "Więzień umysłu", które ukazało się czytelnikom po raz pierwszy. Zaczyna się tak:

"Właśnie skazano mnie na trzy lata więzienia za zabójstwo, którego nie popełniłem. Nieumyślnie spowodowane zabójstwo. Którego nie popełniłem. Dowody jednak świadczyły przeciwko mnie. Nawet ja musiałem to przyznać. Byłem w mieszkaniu mężczyzny, który zginął pchnięty nożem. Na nożu były moje odciski palców. No i ten mężczyzna był odpowiedzialny za wciągnięcie mojej córki w narkotyki. Tłumaczyłem, że przyszedłem do jego mieszkania, żeby ostatecznie się z nim rozmówić. Miałem dla niego pieniądze, których zażądał w zamian za odczepienie się od niej. Przecież nie zabijałbym, skoro zdobyłem te pieniądze. Nóż także nie był mój. Nie był nawet tego mężczyzny. Kiedy przyszedłem, drzwi były otwarte a on sam leżał w kuchni w kałuży krwi. Jestem lekarzem, więc nachyliłem się nad nim, żeby sprawdzić czy żyje. Na szczęście nie żył. Pomyślałem, że nie wiem co bym zrobił, gdybym musiał drania reanimować. Chyba bym go dobił. Nie musiałem, ale myśl była."

Jeżeli macie ochotę na więcej zapraszam tutaj: http://magazynobsesje.pl/wiezien-w-umysle/ 

I jeszcze link do wywiadu dla Obsesji: http://magazynobsesje.pl/wywiad-z-albena-grabowska-grzyb/ 

Zapraszam do czytania! Pozdrawiam serdecznie! 
I na koniec nowe zdjęcie z okazji lata!!!

Wyniki konkursu

Chciałabym ogłosić wyniki konkursu, chociaż muszę przyznać, że wybrać zaledwie dwie osoby było bardzo trudno. Wszystkie odpowiedzi były ciekawe i najchętniej nagrodziłabym każdego, kto zostawił komentarz pod postem konkursowym. Niestety do rozdysponowania mam zaledwie dwie nagrody: książkę w formie tradycyjnej i audiobook czytany przez aktorkę Annę Dereszowską. I tak papierowa wersja trafi do osoby, która napisała między innymi to w komentarzu:
 "Moja osoba skromnie uczestniczy i pomaga tam, gdzie obecność nie zakłóca rytmu w relacji matka i syn, a jedynie staram się być czujnym obserwatorem chorego dziecka i kochającej matki."
i to jest Janka, 
zaś audiobook, chyba, że się nie zgodzi na taką wersję, trafi do Agnieszki, która odpowiedziała tak:
"Ja nie mam własnych dzieci, ale mam rodzeństwo - aż piątkę! Ciężko czasem sobie z nimi poradzić - często muszę dopuścić się szantażu. Na szczęście udaje mi się wyciągnąć ich na dwór równie często, co oni zasiadają przed komputerem. Ich miłość do tej maszyny mnie wręcz zadziwia... No ale cóż. Często zabieram ich na przejażdżki rowerowe, lub na lody, co pomaga ich na chwilę odciągnąć od laptopów."

Dziękuję Wam wszystkim za udział w konkursie, postaram się za jakiś czas zorganizować kolejny, a póki co zapraszam do czytania mojego bloga. Niebawem pojawią się dwa wywiady ze mną, właściwie jeden już krąży po sieci, dla Obsesji: http://magazynobsesje.pl/wywiad-z-albena-grabowska-grzyb/, jak też opublikowane zostanie opowiadanie, które napisałam... Pozdrawiam serdecznie :)

Konkurs: Jak radzisz sobie z pasją komputerową swojego dziecka?

W związku z tym, że zbliżają się wakacje postanowiłam zorganizować konkurs. Dzieci będą teraz bardzo dużo czasu spędzać w domu, dlatego ciekawym pomysłem mogłoby być poznanie mojej książki skierowanej do młodszego czytelnika zatytułowanej "Julek i Maja w labiryncie".  To pierwsza część serii, w tej chwili dostępny jest już trzeci tom.
To opowieść o 8-letnim Julku, chłopcu o niezwykłej wyobraźni i trudnościach szkolnych (dysleksja, dyskalkulia i nadruchliwość). Julek ponad wszystko uwielbia gry komputerowe. Pewnego razu, przez przypadek, trafia w sam środek gry. Początkowo zafascynowany światem wirtualnym, nie chce wracać do zwykłego życia. Stopniowo odkrywa jednak, że bycie w tym świecie nie jest tak przyjemne i bezpieczne, jak myślał. Próbuje powrócić do domu. Pomagają mu siostra, 6-letnia Maja, oraz mama, która za synem i córką wchodzi do świata. Razem wędrują przez różne poziomy. Mama, która jest lekarzem neurologiem, orientuje się szybko, że gra toczy się w ludzkim mózgu, a kolejne jej poziomy odpowiadają strukturom anatomicznym ośrodkowego układu nerwowego. Bohaterowie odbywają pasjonującą wędrówkę we wnętrzu mózgu, spotykając na swej drodze intrygujące byty. Napięcie rośnie, a decydująca bitwa przebiega bardzo dramatycznie. Czy uda im się znaleźć wyjście z gry i powrócić do zwykłego świata?

Chodzi o to, że nie możemy zabraniać dzieciom korzystania z komputera, wchodzenia do internetu, ale jak my, jako rodzice mamy nie stracić kontaktu z dzieckiem, które twierdzi, że w grze jest fajniej niż w realnym świecie?

Jakie Wy jako rodzice macie doświadczenia z dzieckiem, które uwielbia gry komputerowe i godzinami może siedzieć w internecie? Macie jakieś pomysły, by odciągnąć dziecko od komputera? By pokazać, że świat realny także jest ciekawy, wart uwagi, pasjonujący? 

Konkurs rozpoczyna się dzisiaj, a jego organizatorem jestem ja. Do wyboru macie książkę w formie tradycyjnej albo audiobook, czytany przez znakomitą aktorkę Annę Dereszowską, proszę o określenie tego, jaka nagrodę wolicie w komentarzu. Wystarczy odpowiedzieć na pytanie: Jak radzisz sobie z pasją komputerową swojego dziecka? w komentarzu pod tym postem, zostawiając także namiary na siebie w postaci adresu e-mailowego. Konkurs trwa od dzisiaj, 23 czerwca do 3 lipca 2013 roku, do godziny 24:00. Książka oczywiście będzie z autografem. O wygranej poinformuję drogą e-mailową w ciągu trzech dni od zakończenia konkursu. Życzę miłej zabawy i mam nadzieję, że Wasze pomysły na to, jak radzić sobie  z maniakiem komputerowym będą interesujące. Pozdrawiam serdecznie :)